Testo di 'Sigmundskvadet' di Enslaved

Í føroyum búðu høvdingar tveir
Tróndur og sigmundur itu teir

Noregs menn! Dansið væl í stillum
Stilli tykkum allar
Riddarar, noregs menn!
Dansið væl í stillum

Sigmundur búði skúvoy á
Tróndur búði við gøtuvág

So grammur var tróndur, hann hugsar ilt
Sigmundur hevur vár’ veitslu spilt

Tróndur hann situr í sínari lon
Tit heintið mær sjúrða tollaksson

Tit heintið mær gutta og láa tór
Snarliga boð eftir teimum fór

Inn komu garpar og søgdu so
Hvat vilt tú, tróndur, tú sendi oss boð?

Eg havi sent tykkum boðini tey
At tit skulu hjálpa til sigmunds deyð

Tit hvessið spjót, tit hvessið knív
Tað skal galda sigmunds lív

Hetta mítt ráð man vera gott
Vit skulu herja á hann á nátt

Teir samlaðu saman sveinar og menn
Og gingu til strandar allir í senn

So sigldi tróndur skúvoyarfjør
Skútan bognaði sum ein gjør

So myrk var náttin, og skútan gegg
So blíðan byrðin tróndur fekk

Myrk var náttin, og skútan rann
Teir hildu beint mót skúvoy fram

Eingin vardi, teir komu hartil
Alt gekk til, sum tróndur vil

Skramblaðu teir við vápnum hart
So hurðar gingu í smildur snart

Sigmundur vaknar úr svøvni brátt
Hvør brýtur inn á meg í nátt?

Hann, sum brýtur tínar dyr
Tað er tann maður, tú háaði fyrr

Sigmund helt sítt svørð ímót
Fimm fullu høvur á tróndar fót

Sigmundur høggur av makt og vold
Trý fullu høvur á tróndar skjold

Tróndur hann var til ilsku fús
Tit setið nú eld á sigmunds hús!

Sigmundur talar til frænda sín
Nú má eg rýma av húsi mín’

Einar úr suðuroy, hans frændi tór
Eingin annar við sigmundi fór

Sigmunds hústrú stendur við vegg
Tú hoyr meg, tróndur gøtuskegg

Stríðist tú móti konu og børn
So ert tú grískari enn ein bjørn

Tit sløkkið eld, tit stingið inn knív!
Eg stríðist bert um sigmunds lív

Tróndur vendi borgini frá
Beint ímót’ sum sigmundur lá

Tróndur hevði so fyri orð
Eg kenni royk av sigmunds sporð

Tróndur biður teir hava mót
Eg kenni royk av sigmunds fót

Teir gingu fram um grøna lund
Teir dvøldust við gjónna eina stund

Sigmundur sær um gjónna brá
Steingríms høvur á vølli lá

Sigmundur aftur um gjónna sprakk
Svørðið úr hans hondum stakk

Sigmundur flýddi á oynna norð
Tróndur hevði tá manndómsorð

Sigmundur kastaði í havið seg
Einar og tóri sama veg

Tá Ið tróndur hetta sá
Aftur at báti skundar hann tá

Aftur at báti skundar hann tá
Men ikki kundi hann sigmundi ná

Svimja teir tríggir við miklari ferð
Sum streymur harður á firði er

Tórur aftur um seg sá
Nú tekur einar at dragna frá

Sigmundur gjørdi sær tann ómak
Hann legði einar á sítt bak

Tórur rætti sigmundi hond
Nú hevur einar givið upp ond

Sigmund slepti einar’ av
Suðuroyarfjørður varð hans grav

Sigmundur svimur og frændi hans
Enn er fjórðingur eftir til lands

Tórur legði seg bylgju ímót
Nú eri eg givin í hond og fót

Tú svim til lands, legg einki í meg!
Eg eri farin, men redda teg

Svaraði sigmund’, í sjónum sat
Ei, mín frændi, skiljast vit at

Vit vóru saman í mangari ferð
Ei mín frændi, skiljast vit her

Sigmundur var í orðum trygg’
Hann legði tóra á sín rygg

Sigmundur svimur av allari makt
Nú hava vit at landi lagt

Brimið tað brýtur sum boðaslóð
Tað tóra niður at botni dró

Sigmundur var ein menskur mann
Men ikki bóru beinini hann

Tá hann hevði svomið tann veg so lang
Hann legði seg stillan niður í tang

Torgrímur átti sandvík fyrr
Hann sá ein morgun út fyri dyr

Torgrímur hugdi mót tara út
Eg meini, eg síggi ein reyðan klút

Tórgrímur talar til dreingir tveir
Tit vitið, um har er nakað meir

Inn koma dreringir og siga frá
Stórur maðu rí tara lá

Ein stórur maður í tara lá
Ongum líkari enn sigmund’ at sjá

Torgrímur tók sær øks í hond
So fór hann til sjóvarstrond

Torgrímur niður í taran sær
Maktarleysur lá sigmundur har

Torgrímur talar til sveinar sín’
Gullringur sigmunds skal vera mín!

Dreingir, tit haldið mær í hans hár
Meðan eg gevi honum banasár

Dreingir, tit haldið (í) hans hár í topp
Meðan eg skilji høvur frá kropp’

Dreingirnir hildu í hans hár
Meðan hann gav honum banasár

Dreingirnir hildu (í) hans hár í topp
Meðan hann skilti høvur frá topp

Gullringin bóru teir heim til hús
Men kroppin gróvu teir í sand og grús

Ein slíkan enda sigmundur fekk
Hans líki ei í føroyum gekk